Przed ustaleniem kryteriów kwalifikujących do leczenia farmakologicznego za-chodzi potrzeba podania definicji, stadiów i postaci nadciśnienia tętniczego. Według zaleceń WHO za ciśnienie prawidłowe uważa się ciśnienie skurczowe równe lub niższe od 18,7 kPa (= 140 mm Hg) oraz ciśnienie rozkurczowe równe lub niższe od 12 kPa (=90 mm Hg). Jako nadciśnienie tętnicze określa się ciś-nienie skurczowe wyższe lub równe 21,3 kPa (=160 mm Hg) lub ciśnienie rozkurczowe wyższe lub równe 12,7 kPa (=95 mm Hg). Ciśnienie skurczowe wyższe od 18,7 kPa (= 140 mm Hg), lecz niższe od 21,3 kPa (=160 mm Hg) oraz ciśnienie rozkurczowe wyższe od 12 kPa (=90 mm Hg), lecz niższe od 12 kPa (=95 mm Hg) określa się jako nadciśnienie graniczne. Z powyższych danych wynika, że kryteria WHO nie uwzględniają wieku jako ważnego czynnika determinującego prawidłowe ciśnienie tętnicze.
Uwzględniając stopień uszkodzenia narządów wewnętrznych, spowodowanych nadciśnieniem tętniczym, wyróżnia się 3 stadia: stadium I charakteryzuje się brakiem zmian organicznych w mózgu, w naczyniach siatkówki, sercu, nerkach i naczyniach obwodowych w stadium II nadciśnienia tętniczego występuje przynajmniej jeden z niżej wymienionych objawów: powiększenie komory lewej serca (stwierdzone badaniem fizykalnym, elektrokardiograficznym lub echokar-diograficznym), ogniskowe lub rozlegle zwężenie naczyń tętniczych siatkówki oraz białkomocz i (lub) niewielkie zwiększenie stężenia kreatyniny w osoczu krwi. W stadium III nadciśnienia występują objawy uszkodzenia różnych narządów jako następstwo nadciśnienia tętniczego, w tym głównie serca (niewydolność lewokomorowa serca), mózgu (krwotoki domózgowe, encefalopatia mózgowa) i siatkówki (wybroczyny i obrzęk z obrzękiem lub bez obrzęku tarczy nerwu wzrokowego).